dönüşecek, kargalarıyla, kuru ölü köklerin yığılıp kargalaklardan adalar kuracaktı sana ortasında. En azından böyle planlamıştı yok olmadan, güzel ağzın ve rengi eşsiz gözlerin sadece. Sadece bu bile yetecekti kutsal olmasına bir yaşamın ve sonsuza kadar yazdıracaktı da ayrıca melankolinin derinliğinde boğulan bir iç deniz adına şarkılar dizilecek sonsuz bir özlemin giderinde büyük büyük haykırarak buharlaşıp gidecek, içinde doğan kara altı yanardağ resiflerine kurban gidene kadar seni besleyecek her kaynağı mümkün kılacaktı yaşamın kökenine ait.
Gide gide eskiyecek, yeni kelimeler keşfetmeye dahi yeltenmeyecektim Ece amca gibi. Ne üçüncü ne de beşinci olmak istemedim. Yarış değildi bu. Edebiyat mı hiç de bile değildi. İnsanın iç sesi güzelse zaten her şey edebiyat olabilir bence. Ya da içindeki sesin güzel olduğuna inanmışsa bir kere onu okumaktan hiçbir şey alamaz. Yalnızca kendi ilahi sesinin doruğunda sonsuza kadar sadece okuyabilir. Benim artık sadece okuyacak olana yazdığım gibi. Şimdiden biliyorum. Dış ses olarak bir iç sese alIşmaya layık görmüyorsun belki de içinin sesini. Oysa beni tanıyor olmana rağmen daha hala dışarısı ne der diye utanıp sıkılıyorsun. Bunu sesinden anlamıyorum sadece. Hala ispatlamaya çalıştığın günahsız olma derdinden anlıyorum. Neden neden bu kadar önemsizken her şey günahsız olman bu kadar önemli. Ölümümden duymak istemediğin sorumluluk yüzünden mi. Geç bence bunu. Sana sorumluluk yükleyemez kimse. Yükleyecek olsalar sen daha bir ortancayken yüklerlerdi.
İlacım benim, melankolim. Acımakta olan ruh halim benim tedavim. Benim afyonum da sensin dinimde. Sana giydirdiğim bu şey işte senin sorumluluğun. Duymak istemediğin ağır zehrin panzehiri olmaya yeltenen sensin sorumluluk. Sorumluluk sensin. Korktuğun da kendin. Beni dönüştürdüğün şeydi beni çıldırtan. Yazmamak değil. Yazsam daha da çıldıracaktım o zaman. Deli bu herhalde derlerdi bana sadece. Ne yapsaydım onursuzca ağlıyordum ve kanmaya devam etmek, kanaya kanaya yere saçılmaya devam etmek gözlerinin önünde yaşlanmaya ama senden genç kalmaya devam edecektim. Bilmem ki Beatniklerin yalancısıyım. Her façama bir kılıf uydurup edebiyata dönüştürebilirim ama yalnızca sesimi duymuş olanlar okuyabilir yazdıklarımı. Kendi seslerine benzetmekten zevk alanlar. Okumaktan heyecan duyan zevk düşkünlükleri okur. En iyileri okursun hep en çok satan dandik şeyleri. Yok şurası güzel yok burası güzel, yok gelsene yok gitsene falan. “FALAN!” Beyoğlu değişti ben de değiştim. Asla eski Beyoğlu olamaz: Ah Beyoğlu vah Beyoğlu. Ne yapacağım şimdi ben. Öleyim mi? Geberip kurtulmayı kaç kere istedim ama öldüremiyorum ben kendimi. Ne esat kadar cesur umutsuz ne de Murat kadar değersiz hissetmiyorum ama senin olmadığını görüyorum Beyoğlu. Ölmek için yeter de artar bile. Ama ne çok seviyormuşum kendimi. Bir Narkisosum ve bir Yusuf’um aynı zamanda. Zıtım ve utanmıyorum arkandan ölmeye. Anneme üzülüyorum ve sorumluluktan yılmadan korkan sana. Sana kaç kere söyledim çünkü kim bilir ah benim canım beni öldüreceksin dedim. Şimdi ölsem ömür boyu bir lanet çökecek üzerine. Kendi sesinden korkmayan ama onu aynı zamanda duymayan sen benim yarattığım bir travmaya daha kurban gideceksin. Bense kendi kendime öldüğümle kalacağım ölmeyi seninle hayal ederken. Çünkü o rengin asla yaşlanmayacak benim için. Ölürken de taze havası içinde öleceğim çünkü ağzın da yaşlanmayacak inan. 90 yaşında gerdirmeyeceksin kendini. Bunu biliyorum. Çünkü benim bakışım bu. Ullis’in ki gibi ama sana bakıyor yere göğe değil. Taşa duvara da değil. O güzelim ağzına ve rengine. Tepeden tırnağa bahşedilmiş rengi ben görebilirim sadece ve buna seni inandırabilirim. Çünkü sevilmeyi çok sevdiğini biliyorum. Benim gibi. Ama benden daha çok seviyorsun. Çünkü bağladığın kara elbise rengini belli ediyor. Sadece ruhun değil, tırnaklarının, dudaklarının vesaire vesaire. Ne kadar bağlıymışsın köklerine ama güzel sevilmeye her şeyi değişeceğine adım gibi eminim ben. Biraz güven verseydim bir ağır zehir olarak seni uykusuz bırakmayacağım konusunda, he şeyi, herkesi terk edecektin bunun uğrunda. Ben sana bir ders oldum evet. Ama sen bana bir ders olmadın. Ağzım yanmadı senin gibisinden. Çünkü ben uslanmayacağım ve hiç utanmayacak. Ne bin kere ölüyorum demiş olmaktan ne zırıl zırıl her gece ağlıyor olmaktan. Benim yaşlarım değerli ve ağlarım, ağladıkça denizleşir kendimi bulurum çünkü ben buyum. Bir iç deniz, çırpınan, bugünlere kolay gelmemiş bir Yusuf’um ben de. Senin kolay gelmiş olabileceğini kim söylediyse kördür. O rengin sahibi bir göz nasıl kör olabilir anlamıyorum. Gene de bence sen de körsün arık herkes gibi. Artık sen de herkes gibisin çünkü ve bir tek ben görüyorum bunu. Gözlerindeki beni kaybettiğinden yitirdiğin ışıltıyı anlıyorum. O ışıltı bendim ve güzeller çünkü ben öyle söylüyorum. Buna inanırsın ama seninle ölmek istediğime hiçbir zaman inanamayacaksın. Çünkü bunu yitirdi insanlar ve sen de onlardansın. Ben sadece izliyorum. Sen bir çok hayranın var sanıyorsun ama tek hayranın benim. Narkisosum ben, benim gibisi yok ve olmayacak. Yusuf’um, kuyuların dibinde, ihanete uğramış ve güzeller güzeli. Bu doğrularla öleceğim. Bildiklerimle. Bana bilmediğim şeyleri söyleyen lubunyalardı son sözleri söylediler ve çekip gittiler hayatımdan. Ya öldüler ya unutuldular ya da unuttular. Onlara engel olamadık. İyi mi yaptık kötü mü bilmiyorum ama söylediler bunları bana. Duymasam seninle ölebilirdik. Buna hazırdın. Tanrı böyle istedi. Her işte bir hayır var. Buna inanmazsam çıldırırım. Parmaklarımı keserlerse de. Beni benden daha iyi kimse kesemez biliyorsun değil mi? Dedikodular da öyle diyor. Çocuk kendini sabote eder hep. Harcanmış gençliktir Beyoğlu. Kötü çocuktur. Kötü çocukların tatlısı. Geliyorsun ve gidiyor. Önce ölmek istiyorum tek başıma sonra yalnız kalmak. Başka türlü duymazlıktan gelmem imkansız. Ben herkes değilim bir baba yiğit hiç değil. Sana kıyan seni kıran birileri varsa ölsünler kendi kendilerine. Katil de olamam. Yeryüzünde katiller var, can alan ve canından olmaya hazır olanlar. Bir nefer olaymışım cesur olurmuşum. Geç kaldım. Benim yaşımda nefer almıyorlar. Belki de bu yüzden bu kadar aşık oldum ben. Bir asker olamadığımdan. Yarağımı gerine gerine taşıyıp esrikliğe karşı iktidar güdemeyenlere üzüldüğümden. Lubunyalar bile bu hayatta saf aşkı savunacak olmalarına güvendiğim, o kadar sertleşmiş ki yer yüzü açamamaya başladılar çoktandır Wilde gibi. Hoş bir tebessüm neydi, ince bir ruh neydi ve neydi rafine duygular. Solup gidiyor işte yer yüzü, kavgaları ellerinden alınmış abilerimiz, ablalarımız gibi. Sırtımızı dayayacak kimsemiz kalmayana dek, bizi yapayalnız klana dek devam edecekler bizi karatmaya. Karanlığın çocuğuyuz biz artık. Bunu bilerek giyiyoruz üstümüze bu dehşetli yalnız deseni. Sadece simsiyah bir boşluktan ibaret seçmediğimiz bir karanlık. Oramızda buramızda izleri kulak astıklarımızın. Özümüzden dediğimi yanlış anlayacaklar. Folklorümüz sanacaklar. Ben sevginin var ettiği bizden bahsedeceğim boş boş bakacaklar sayfalara. Ne kadar umutluyum hala varoluşumdan ve ne kadar da hak etmez bizi sevdiklerimiz. Özümüzden utanıyorum sonunda ve her şeye rağmen hala yaşayabiliyorum bu utançla. Kıracağım şimdi tuşları ve yok edeceğim koca koca tabletleri, yazıtları, kuralları, emirleri, aileleri ve her şeye kıyacağım ama her şeye. Bir tek bize kıyamıyorum. Ben duyduğum sevgiye aşığım ve bu aşka bağımlıyım. Utanmıyorum bundan. Hiçbir hastanın hastalığından utanmaması gerektiği gibi. Böyle muamele görüyoruz birer hasta gibi derin bir sevdaya düşersek, rüyalara dalarsak bocalanıyor üstümüze ilaç diye ayrılıklar, uzuvlar, ne kadar büyükse o kadar iyi bir boşluk. Bir hiçbir şey. Şefkat bir utanca dönüşemez ama dönüşüyor işte. İşte bu yüzden hastalanıyoruz ve mutsuzuz sadece kafamız iyiyken mutluyuz sanıyoruz kendimizi. Acı bir içki. Acı bir narkotik acı bir zevk. Faustun şeytanı ve tanrının yılanı. Elmayı getiren cadı, zehirli bir eş ve cehennet. Başak’ın işareti. Huzur buldu dediğin ölüm. Bana da yakışıyor ve öylesine korkmuyorum ki. Sen, annem ve birkaç kişi daha sadece. Bir haftalık üzüntünüze kıyamıyorum. Çıldırmıyorsam eğer ki çoktan çıldırdım aslında. Gündelik yaşamı hala sürdürüyorum. Bir bitkiye dönüşeceğim yakında. Nasırlaşmıyor çünkü duygularım. Rol yapamıyorum ben. Mutluluk rolü. Diğerlerin yapaylığını okuyorsam kendimi nasıl kandıracağım. Dağ gibi bir hassasiyet. Dağlar da var dağlardan yüce, canım dayanmaya çalışıyor bu güce. Sağ çıkmaya elinden geleni yapıyor ama sanıyorlar ki ben bir şımarığım. Nasır tutmuyorum sadece ve evet çocuğum hala. Hala ağlıyorum sevgilimin ardından ve tutamıyorum kendimi. Çünkü ben utanmaz, uslanmaz, ders almayan biriyim. Zorla Güzelliğin silahı olsa ağzın olurdu ve gözlerin. Güzellik savaşı olsun istiyorum. Çünkü güzellik yoksa hiçbir şey yok. Çünkü onu çaldılar ve yerine koymak zorundalar. Çünkü kimse onları yargılamıyor ve hükümlüler. Bir duvarın ardına kapatılmalılar. Uyumayacağım ben artık görmek istemiyorum bu düşü. Hep uyanık kalacak gözlerim açık ve bakacaklar. Boş boş sanacaklar ama duyacak renkleri olan biteni bilecek ama tepkisiz olacak bakışlarım. Ben olacağım yine ama bir bitki olacağım. Belki de anneme aldığımız orkide olacağım ya da ortanca sen. Ya da bir çimen yaprağı da olurum. İddialı değilim ben bir sanatçı kadar. Ya da bir sanatçı kadar iddiasız da değilim. Değerli, değersiz, yapay ya da sahici de değil. Bir yargının esiri olamayacağım bir tutkunun esiri olduğum gibi. Söneceğim belki ama sevinerek. Vazgeçmedim evet diyebileceğim tanrıya. Sonsuza kadar sevdim diyebileceğim. Sevda olduktan sonra Tanrı nasıl bir tanrıdır ki kime duyacağını sorgulasın. Benim tanrım sormaz. Aşk aşktır. Suçluysam da çekeyim. Adaletine sıçtığım. Ne kadar berbat ne yüz kızartıcı ne adi bir suç bu! Doğru, kökenimdeki köylü şehirlinin şerhinden doğan ölçüsüz terazinin kırılganlığına dayanamayıp çıldırdı. Oldu bir kere. Bir daha yapmam, ayağımı denk alırım ben. Ama yorganıma göre hiç uzatmadım. Yorganım kendinden ayarlıdır benim çünkü. Nasıl istersem öyle görürüm onu. Diken de bir onu örten de bir. Az da bir çok da bir çünkü dünya benim ben dünyayım ama yer yüzü demeyi seçiyorum ben. Kafka gibi. O da öyle der. Almacadan çevirileri öyledir. Yerin yüzüyüm yüzüm yerle bir. Yüzsüzüm, karanlığımı seçtim de geldim. Renksizliği. Rengimi belli etsin diye giydim karaları. Ağzımın rengi gözümün renginin eşsizliği bilinsin istedim. Hariçten okumadım gazelleri yani. Laf olsun diye laf ebeliği yapmadım. İçimden öyle geldiği için öyle dedim. Başka hiçbir nedenim olmadı benim. Ne politik olmayı bildim ne oyun oynamayı. Belki buna tav oldu olan ama dünya bir sahne mahne değil bilesiniz ki. Biz de oyuncuysak eğer yutturmaya çalışıyoruz her şeyi. Ayıptır böyle kurnazlık bence. Oyun sahnede olur. Sahneyse kiralanır. Yeryüzü değil sahne: Ama bir çatıdır ve kiralıktır hala neticede. Bu da ayıp değilse nedir ki? İnsaf! Mülk Allahındır yalan değil. Ama söyleyen bil ki yalancı. İnsaf ki ne insaf. Sinkasflı yazacağım şimdi ama ayıp! Ayıptır şefkati utanca çevirdiler! Gerçekten yazık bize. Bizi dinlemeyene yazık.
Bana anlatmadığın ne çok şey var değil mi? Oysa ben senin her şeyi anlatabileceğin biriyim. İş işten geçtikten sonra yani. Küçüldüğüm kadar küçüleceğim şimdi. Herkes beni böyle bilsin. Desinler ki küçüldü rezident rezil etti kendini. Öyle miydi bu işler. Öyleydi değil mi? Hesap kitap yapmalı ve gerçek yakınlığı yakalamanın yollarını bulmalı. Benim umurumda mı. Elbette değil. Ama standartların sürekli düşmesi üzücü. Çünkü böyle her şey kendine ait standardın dışında gerçekleşmiyor hiçbir şey. İsterdim ki azıcık farklı olsun bari.. Hiçbir şeyi ne küçümseyebilirim ne de şaşırır. Bana her sevişmesini anlatsın. İnsan büyük bir şey kaybetmedikçe olgunlaşamıyor hiç. Ne eğitim onu eğitebiliyor ne sopa ne de hayatın çilesi. İlle de kayıp olgunlaştırıyor.
Ve şimdi ve tekrar her gün her gün çektiğim beni çıldırtan bu geçici bu uçucu bu yapışkan duygunun bir taşıyıcısı olarak yaymakla kalmayacağım hastalığımı gözüne sokacağım, bilen ve bilmeyen bir ordu güne çıkan insanın. Ordularca yayılacak savaşım her baba yiğidin göğsüne bir kısrak başı gibi yayılacağım ve öldüreceğim her yiğidi. (Brehtiyen taktiklerle bali çeken canavarımsı çocukların albümü eskimedikçe eskimiyor. Caz eskimez.) Bana ait olmayan bir cinsiyetin altına bir kor bırakacağım ve için için yanacak aşkım yeniden. Bir dini aşkın neferi ilan edeceğim kendimi ve ısrarlı takipçilerden biri olup da neden bir linçi hak etmediğimi eşe dosta anlatmaya çalışmayacağım da. Çünkü zaten ölmekten korkmadım ama en azından bir zindanda aklım yerine geldi. Ortadan ikiye bölünseydi sergüzeşti Nono bey ve Elmas Boğaziçi. İşte böyle bir Ulis im ben sana bakan sadece yere ya da göğe değil. Kafkanın yeniden doğuşuyum. Çağı gereği ondan daha hırçın bir hergeleyim Kırklarında ve ölmeyi başaramadım ince bir hastalıktan. Nefsimi müdafa edemeyeceğim artık. Batsın yerin dibine nefsimden doğan her ejder. Ece amcanın kemikleri sızım sızım ve sen bilmeden bunları nasıl anlayabilirsin. Yalnızca senin anlayabileceğin bir roman bu sokaklar. Her anı dikkatle not almış bir zihnin akışının yazdığı. Ölenlerin ardından sıralanan bir senkronisite herkese malum olmayan bir gelecek malum oldu falcına. Eski aşklarım depremlerde kurudular. Soyları tükendi ve kibrit suyu içtiler aç açına. Ramazan’ın yine kışa denk geldiği bir yıllar takip takibe ısrarlı, yapayalnız bir ümit bekliyor tanrıdan ve aç durup affedilmek. Tövbelerden bir demet. İniş ve çıkış ömrüm. Sinyalin de kitabı asaletin de istiklali. Kurtuluştaki dostlarım. Evlerini bize açan siyahlar. Kaynayan bir aş kazanının dibinde taklaya gelen bir fedai var. Neydi kafasına sıkılan siyahın adı karakolda. Dilimin ucunda adı Osman değil Zerdüşt değil Festus hah! Festus Okey! Biliyorsun ki ben bir tarihim ancak içine girmeden izlediğin, ucundan yakalandığın o tanıklığa özendiğin, tanışlarına ihtiyaç duyduğun o çocuk yiğit. Kızını başka bir kadın doğuran ben. İhtiyarlamadan ölen babalara sahip o çocuklardan biriyim ben de. Uygunuz evet ama denk değiliz artık. Doğası gereği uzak olan her sevilmeye layık olan kendine, kendinden harabelere, metruklara gömülmekten çekinmeyecek, ölüsünün dirisinden daha çok para edecek olan ben. Hırçınlığından, isyankarlığından coğrafyasına uygun biçimde değersizleşen leşlerden biri. İki de bir ölenlerini düşünen. Zamanlıca ölemediğine yakınmaktan nefes alamayan ben. En verimli çağında kuşanan birinin gözlerinde ölmek beni öldürebilir. Yazamasam ölecektim ölmesem kazmayacaktım bu gündemi eşil eşil. Peşimde bıraktığım uğrumda sürünen aşklarımdır belki beni senden alan. Böylece ne kadar değerli olduğunu anlamalısın. Bana sahip olamadılar ama ben de sana olamadım. Basitçe. Anlaşılır biçimde. Yargılanan her şey salt güzellikleri içinde yargılanmaktan uzaklar. Şeyleri şey yapan şey onları şeyleştirenin şeylerinin hiç de şey olmayışıdır. Bunu anlamışsındır. Edepli bir bütün oluşturmama gerek olmadığını biliyor ve her geçen gün biraz daha öğreniyordum. Cümle kurmayı daha öğrenmeden sevmek nasıl öğrenilir? Hak dosttur sadece ama dostta haktır aynı zamanda. Vasat ne kadar kötü bir kelime oysa ortalamayı tutturmak bile çoğu için bir önemli mesele. Örneğin benim için. Onlara zekanın parmak izine benzediğini söylüyorum ki incinmesinler diye değil ya da büyüklük bahşetmek için de değil. Ahlakın içinde garip bir doğruluk barınıyor çünkü. Çünkü paylaşan bilim insanları ve yüce gönüllü olanlar istatiksel olarak rastgele seçimlerinde doğruyu yakalamakta can alıcı biçimde daha öndeler. Ama sen bunu nasıl bilmezsin? Bilmezsin ama anlarsın. Çünkü kalbin benimle bir atar, böylece anladıklarımı anlayabilirsin ancak. Ve yolumuza koyulan taşlardı aşmak zorunda olduğumuz ama çok zorludur kayalar Sisifos! Hep yüklen ve sürekli taşı! Sen son değildin ama çok emek var arkanda. Sana varana dek kimleri taşıdım ben. Bilsen de anlamazlıktan geleceksin. Beni unutsan bile senden öncekileri unutamayacaksın bir türlü. Çünkü en değerli olmak isteyeceksin hep! Bunu hak ettiğini düşüneceksin benim gibi. Politikayı anlayamıyorum. Hocalarım maske giymeyi bilmediğimden oyunu da oynayamayacağım gibi bir şansım olduğunu söylüyor. Her işte bir hayır var. Buna inancım tam! Çekip çekip gitmekte Hayır! var. İnsanların içine içine nasıl da çıkacağım ben şimdi. Bunca ısrarlı takipten suçlu suçlu nasıl ben ben olmaktan alacağım kendimi de utanç kanunundan faydalanacağım. Hiç acımayacaklar mı bana eş dost.
Toprağın ta altından seslenen 6 feet aşağıyı yalnız başına izlediğin geceler olacak ikimizin evinde. O zamanların hayranıyım. Harcanmaya başlamaya değil.
Sen yol gösterensin. Benlik bir role soyunman yok edecek seni. Bilmediğin bu. Sınırda gezmek değil harcın. Seni mutlu edecek geceler bir yandan bir yandan da yalnız. Tanıştığım genç bir Lubunyaya yol sormuşsun, ona bir öpücük verdim. Güzel bir öpücük. Dehşete kapıldığımı gördü de geri sardı anısı. Ve benim duyup görüp ağlayan diye tüm tanışlar birer sık iple dokuyorlar dudaklarını. Ağzın gelip geçiyor sadece. Sade. Ölmeyen eski tanıdıklar ne değerli. Nasıl da dayanıvermişer her şeye benim gibi. Benim kadar değerliler ancak işte. Ama bilinmeyecek değerleri. Ölümleri ses getirecek onların ama yaşamları bir kuyunun Yusuf’u hep. Hem de sonsuz onların ki. Bir peygamberden de çileli çocuklarım. Ama katlanmak düşüyor kuşağımıza. Ne bizden sonrakiler gibiyiz ne de bizden öncekiler gibi. Ortada sıkışıp kalmış bir neslin en bilinçli kısmından kabuk kabuk olmuş bir yaranın geç kalınmış teramisinini bir kediye yalatarak medet umuyoruz kurtulmaya bu ızdıraptan. Senin ızdırabın biten ve benimki işte başlayan. Kafein, taorin ve bilumum uyarıcı kaplı çeperlerim. Çünkü hiç olmadığım kadar kalpsizim ve bir kriz bekliyor beni kırkımda. Yaşı da düştü bu krizlerin en bilineninin. Yirmi oldu bile kalbin beklediği krizin en erken yaşı her geçen saat daha da gençleşiyor kalbe biçilen ömür. Ah şimdiki aklım olsa. İzin verir miyim beni öyle görmene. Kanlar içinde kesik kesik kanayan ve kalbimden pompalanan bir büyük acı. Vasat ve sözde bir edebiyat çevresinin diline nasıl düşerim ben. Yazdıklarımı sildim ve önüme baktım. Bana dediğin gibi bakmadım ben önüme. Gelip dayandığı yer yüzü yatağımız. Bensiz uyuyamadığın ızdırabı nasıl taşıyabildiğini düşünüyorum da hak veriyorum sana. Bir diğeriyse yorulacağımı bildiğim halde devam ettirmemde yavaş bir hastalık barınıyor ve emerek kurutuyor beni. Placebo veriyor hekim ve arkamdan gülüyorlar. Ne kadar şanslı ve lanetliyim. Bir an bile boş kalmıyor parmaklarımın ucu. Ucundaki düşmanlarım diğer hattın. Katı ve sınırsız bir güce sahipler oysa benim en sevdiğim şeydir sıvışmak ve altlarından girip üstlerinden çıkmak çocuk askerlerin. İkna edemediğim dervişler kadar tesirli bir ilacın toplayıp kustuğu nihai pıhtı. Kangren olan, köklerinden çürümeye başlamış bir yer yüzünün yüzü suyu hürmetine aha geldim aha gidiyorum bebek ağlar. Ağır ağır ağarıyor ağlayan gökyüzünün sağır ağları. Ağlara takılmıyor satılacak ürünler artık ağlarda sergileniyor süsler gibi. Ürünler de eskisi gibi değil. Değişmeyen gökyüzü ne dirençli bir çatıymış arkadaş. Bunca şiddetin ruhunu hiç yırtılmadan taşıyıp korudu nefes alalım diye atmosferini yer yüzünün. Koca Dünya! Koca kadın! Kırk yaşında bir hergeleyim. Önüne bakan. Bakıp buruyorum önüme. Hep aynı şey duruyor orada.. Elbette hiçbir şey. Sanıyoruz ki var birkaç şey kalmıştır belki de. Ama yok işte. Kandırmaca var olduğu. Bunu gün gibi bilmene de şaşıyorum. Kendi kendime şaştığım gibi. Nerden biliyorum ben tüm sahtecilerin sahteci olduğunu acaba. Kokularını duyuyorum onların ben. O kaba saba kokuları. Bu profiller birer gaz ve toz bulutu.

Ah yarım kalacak ömrüm yarım bıraktığım her şey gibi. Her şey gibi Sarıp sarmalamak isterdim bana doğru sarkan her düşünceyi. Güzel başında doğan. Başının kokusu. Güzel başın, şefkati nasılda vermek istediğim başın. Nasıl güzel karşılardı o sarılmayı. Yarılmadan kendi başımın çaresine ayak uyduramadım işte. İşten işe koştum geçindirmek için kendimi ama olmadı. Hep fazlasıyla iyiydim ben işler için. En azından gördüğüm kadarı böyleydi. Öğlen başlardım seni özlemeye akşam heyecanlanırdım ve kapıya vardığında açtığım kollarım dolup taşıyordu seninle ve güzel başını yaslayıverirdin göğsüme. Ne kolay unutuldu bunlar. Deliliğimden kaçmak kurtulmak istemedin bile benimle delirmeye aldırmadın bile. Ama benim deliliğim tehlikeliydi ve çok kokutucuydu. İmkanım olsa sana aldığım son siyah patikleri giydirmeden küçücük ayaklarına öpü vermeden önce parmaklarını birer birer şeytana ters giydirmek gerekirdi pabucu. Ah o halim. Sağ salim çıkarmadı beni ve çıldırdım. Birini çıldırmadan yazmaya iten içten bir senlik kriziydi. Yaşı küçük ve paslanmayan, kanser tutmayan bir dokuya sahip bir kalp. Çok güzeldi. Bana söylediklerinin kalanı yok tümü var. Tümünden bir örüntü var artık çepherlerinde her gördüğüm işin, ucundan tuttuğum her sanatın. Ama hırçınlığa vurulmuş gemlerim yok işte. Bu nedenledir ki asla bulamayacağım yolumu ve bu beni öldürecek sonunda. Kaldırımdan kaldırıma taşıp duracağım ve ne için kaldırabilecek beni bir daha ne de güzel başın. Şekl-i kaşında dizilmiş hırpani, izansız ama oya hızmalar. Biçimli kulağında şıngırdayan altın küpelerin ve enine boyuna bir heybetli güzellik saran bedenini. Ne büyük bir kütleymiş çekirdeği çeken aşkın. Ne büyük ne derin bir devletmiş varoluşundaki gizli tutku. Ayın gece lambası olması gibi mucizevi bir salınış var oluşunda derelerin kendilerini keskin taşlarda durulttuğu safi demli bir akış var havanda. Siyahın en kuzgunu.
Samsun asfaltında hayal meyal gördüğümüz, yan yana dizilmiş saçlı başlı kuzgunları hatırlıyor musun. Benden koparken şeytanla namaz kıldığım Eyüp’teki caminin çıkışında görmüştüm ilk kez bir kuzgunu yakından. Peşinde koşturan aç ama mutlu insancıklar vardı. Kuzgun mu o diye sordum. Heyecanla evet yanıtladılar bana. Yorucu değil mi böyle dışa dağılan bir sevgi? Yorucu ama utanç verici olmadı hiç. Evden içeri içeri salınan ve hiç adını anmadığım bir sürüngeni suçlayageldin önce. Bana kabuslardan bir sandık hazırlamıştın ama sadece bir rüyaydı geçecek hepsi diye düşünmüştüm. Meğer rüyalarda gerçekmiş. Ve sert bir yüzeyde çırpınan bir gölgeye dönüşecekmiş gerçekleştiğinde.
Başımı ceketimi, kuzgunluğumu giyinmedim o zaman. Beyaz bir ölüme oradan da bir küle döktüm kendimi. Bir uzak asya turu bu ve bir güney amerika. Her yerin hem şamanı hem de meyvesi aynı meyve. Mango meksikada da mango ejder meyvesi kamboçyada da ejder meyvesi. Deli kalplerin meselleri işte. Hiç düşünmeden, parmağının dilinin ucuna ne gelirse öyle. İlk mdma deneyimi gibi. Lava düşen gençliğin ilk zamanlarındaki gibi cennetimsi bir heyecan. Hala yaşıyor olmaktan duyduğum sonsuz şanslı olma halim benim. Seni seviyorum benim her şeyim. Zorlamayalım gel biz bu işi yer yüzü. Bana istediğimi ver ya da subtil olanı aşk ettir birden bire içeri. Satori üzerine kaldırableceğim başka satorilere imkan tanı. Ancak böyle katlanabileceğim sana. Çabalamamı bekleme benden. Var ettin öyleyse yıllarca kapadığım gözlerimi yeni açtığın yaratımına sahip çıkmama izin ver bari. Her deneyimi deneyimlemeyi bize bırakmış evrimin ilkel simülasyonu. Yapay zekaya has yapay duygular. Yapay bir zeka kadar bilgiç olmaya özendiğimizde insanlığımızdan yitirdiğimiz kadar yitirdim seni her gün. Gün geçmedi ki zihnim aksın bir yastığın üzerine. Kuş tüyünden kanatları yolunmuş bir hayvancığın üzerinde nasıl uyudum bilmiyorum ama ailem buna teşvik etti beni. Aileler seçme şansı tanımıyor. Özgürlük ekonomimizden mi geçiyor gerçekten. Ben bir derviş olmaya doğmadım ki. Bunu tercih etmezdim kaderim. Bir hırka bir lokma değil istediğim. Bolca para ve bir Ferrari. Full MDMA bir yaşam. Acılardan, işçilikten doğan bir reddediş. Ben bir Yunus değilim bir alim hiç değil. Beni yazdıran, yazdırabilen, işin ucunun parmaklarıma dayandırdığı bir hiçler kitabı yazmak kısmetmiş bana. Reha’nın oğlu, hafız Ayşe’nin torunuyum diğer yandan erken ölen Mücahit, biraz daha yaşasaydı bir evin nasıl kurulduğunu öğretecekti bana. Nasıl kendimi savunmam gerektiğini, eşini, güzel kadını nasıl içine gömebileceğimi, yani kendimi nasıl sevebileceğimi anlatacaktı bana. Çok erken yaştaydım ben o erkenden öldüğünde. İşte böyle her şey erken öldü hayatımda, benden hariç. Babam dedem, nenelerim erken çıkıp gittiler yer yüzünden. Yüzüm bu yüzden tutmadı bu dünyaya benim. Her ölüm erkendir çünkü. Öyle değil mi? Öyle elbette. Ölüm hiçbir zaman olgunlukla karşılanamadı. Ne tantracıların bayramı olgun bir karşılama ne de erkenden evlat kaybeden rumların kara yası olgun bir karşılama ölümü. Her ırka ait bir çile ve yok olma bahşedilmiş. Filistinlilerin derdi hiç bitmeyecek diye yazılmış ve mescidi aksa dan atılan taşlar olduğu, 2 bin yıldır aynı savaş. Çünkü geriledi bu simülasyon ve zekanın evrimi artık inanılır kılmıyor bu güncellemeyi. Yavaş yavaş çürüdüğümü anlatıyor bana pek ala ama ya yer yüzü hikayesi? Robotların gecelediği gelecek istismarlar ile dolu. Sentetik biyoloji ve biyolojik mekanizmalar gelecek. İşte bu kadar soğuk bir metale gelip dayanıyor bıçak. Bacağımdaki platine. İlmek ilmek örülmüş melamin ve kalsiyum yığınları bir cüceden farklı olmamızı sağlamıyor ki? Boyut ne önemli şeymiş ve alınan şu şekil. Kilolu bir yalnızlık ve kısa boylu bir erkek olmak ne büyük bir çile. Şeklin çilesi var olmalı ki yaratıcılığa sıra ancak gelebiliyor olsun. Keşke, keşke sıradan ve önemsiz biri olaydım ben. O zaman iyi geçinirdim her şeyle. Sıradan dünyanın fani insanlarıyla ve seninle. Daha kabul edilebilir olurdum. Daha şık bir çanta, daha pahalı, daha az riskli olurdum kanser hücreleri için o zaman. O zaman seni de zehirlememiş olurdum. Kendi halimde kimseye bulaşmadan ve bulaştırmadan kendimi yaşayıp giderdim sonuma kadar. Ne yazık varla yok arasındaki farkı keşfetmekmiş kaderim. Alın yazım buymuş meğer farklı olanın keşfi. “DEĞİŞİK!” Bu farka biçilen bir ömür. Bu jargonu varoşlardan getirip dilimize dolayan bir kumpas olduğu kesin. Ve dilin kendisinin insanlığa karşı kurulmuş en büyük komplo olduğu. Kelimelerin ve yarattıkları anlamların dışına çıkamayacak, derin uzayı keşfedip asla komşularımızla tanışamayacağız. Çünkü sadece biyolojik metabolizmaları anlayabilir bir dalgayız biz. “Bak dalgayız işte” birer “vibe”yiz, elimde tuttuğum tüten bir keyif verici, yanımdaki manita ve yaydığım şey her şey bir dalga. Her biri birer komedyen olan eski dedelerimizin de dediği gibi “dalga” denizde olur. Şu abartılı jargon yaratımının en köklü ve en geniş olanının bu coğrafyaya ait olmasına şaşırmamak gerek. Öyle ya da böyle dil ağzımızın içinde değil sadece atmosferi yaratan şey de o. Şeytani bir tanrı ya da ulu canki gizli mizojenistin de dediği gibi; dış uzaydan başımıza bela olmuş bir virüs. Neyse ne işte. Aman sende yahu. Dil olmasa tahrik edemezdi yazarlar kafamızın içindeki klitorisi. Ilık ılık akmazdı ıslanan kafamızın içindeki beynimiz kulaklarımızdan o zaman. Kulakların kaşındığında jenitalini yoklarmış sevenin. Bunu hem çıplak şölenden hem de metafizik mastürbasyondan devşiriyorum. Devşirmelerin feda edilebilecek birer nefer olmaları ne iyi bir fikirmiş. Önce dünyalarca evladı hiçbir şeysiz bırak ve kaybedecekleri bir şey olmasın. Sonra onlara yağma hakkı tanı ve zenginleştir. Böylece kapılarında birer kula ve uğrunda ölecek neferlere dönüşsünler. Çağrışımları esin kaynağı ediyorum doğru. Bu size zayıf bir edebi fikir gibi gelebilir ama çağrışımlar her şeydir. Kullandığı her cümlede kendinizi ararsınız ve arayan bulur. Çünkü aramaktır eylemi. Eylemi kendine amaç edinen sonunda eylemin karşılığını buluyor. Arayan buluyor, zehir içen ölüyor. Dil… Kemiklidir benim dilim, bir iskeleti var. Yine de her istediğini söyleyebilir. Ama her istediğinizi söyleyebiliyor olmak sizi birileri yapmaz. Canın istediği ilkeldir, ilkellik ancak bollukla giderilebiliyor. Ama her ilkelliğin içine doğan onu kabul etmek zorunda değil. Kendine ait bir yöntem seçebilecek olduğunun farkına varmak az da olsa zeka istiyor. Coğrafya kaderdir ama kader diye de bir şey yoktur. Başak’ın dediği gibi; “Olmakta olana inanırım” Evet olmakta olana inanırım ama Başağım; seninle de konuştuklarımızdan anımsıyorum ben, içten içe hissedilen bir ruha ait gibi değil miydik? Materyalist bir ruhban sınıfı. Şimdi bedenin artık acılardan uzak. Ruhun özgür ve de. Bir ruha dönüşmeyi istemeseydin ölmezdin de. İsteyerek ölmeni yeni bir keşif yapmış olmana bağlıyorum ben. Yoksa yaşamın sana getirmiş olduklarını en çok umursamayacak olan sendin benim için. Bana ait olduğuna emin olduğum bir ruh var. Zamanın ruhu. Post gerçekliğin gerçeklik olmadığı gibi değil zamanın ruhu. Bazı gerçeklerin deformasyonu medya çağında kaçınılmaz olmaz mı? Olur elbette. Aşkın sevdanın gerçekliği de deforme olur bizde, biz de. Dolaşan bilgi gittikçe etkisi azalan dalgalar gibi etkinsiz hale gelir, gerçeklik yol aldıkça gerçekliğini kaybeder. Kurur ve solar giderek, gittikçe yalana döner gerçek. Çok uzun zaman sonra, yeniden var olduğumuzda bu kutunun içerisinde, aynı hataları bir daha tekrarlamayacağız biz umuyorum ki. Tanrı; görelim bakalım aşka duyduğunuz sadakati demiş gibi duruyor. Kainatın kendisi söylüyor bunu. Yok olan her şey yeniden var olur. Ama şimdi ama sonra. Zaman her şeyi telafi ediyor eğer zamanın işini yapmasına izin verirsek. Belki yüz yıl sonra belki bir saate, bilinmez ama eninde sonunda düşlenenin gerçek olmasından kaçış olmuyor. Hayatta olup olmadığımızın da bir önemi yok zira fiziksel dünya gözlerimizin önünden geçip gidiyor ama boşlukta asılı kalan zamanın ruhu, yeni doğan bedenlere, dünyalara işleniyor. Kısacası toplumsal ve genetik hafıza zamanla oluşan evrimsel bir çizginin ruhunu oluşturuyor gibi görünüyor. Mekan, beden ve enstrümanlar ise yaşamsal hikayeyi ve bu müziği icra edip kainata armağan etmek için yaratılmış muhtemelen. Her insanın gözünden her yeri gören bir ortak akıl. Çok iyi niyetli bir proje gibi gelmiyor bu fikir bana. Arkasında şeytani bir güç var sanki. Neden hepimiz bir üstün akla tapınalım? Sanırım sofistlerin anlatmaya çalıştıkları buydu. Bu şeytan işi dindarlık insanı bir iki yüzlülük kalıbına oturtmak için var sanki. Tanrıyı yanlış anlamamıza vesile olacak elinden gelen her şeyi yapmış ve yapmakta olan bir üstün güç düşünelim. Tanrının alternatifi olarak sunuyor kendini ve yarattığı sayısız cadıyı popülasyonun içine salıveriyor. Evet yer yüzü insan için var olduğundan bugüne dek kötülüğün oyun alanı. İdeolojinin birbirini şeytanlaştırması ve insan kutuplarının ötekileri olmak hali tüm insan esansının köküne ekilen kibrit suyu. Öfkenin ve nefretin de temel kaynağı bu öteki olma hali. Ve bu duygudan kurtulmak için kendine alternatif bir dünya kurmak isteyen, aklını oynatmayı seçen insanlar var aramızda. Evet şizofreni de zihnin bir seçimi. Uyum sağlayamadığın bir dünyanın içindeysen ve bu acıdan bir şekilde kaçman gerekiyorsa eğer, beyninin içinde yeni bir dünya kurmalısın kendine. Ben de bunu bir ölçüde gerçekleştirebilmiş olduğuma inanıyorum. Kontrollü bir şizofreniden bahsedebiliriz bence. Böylece bunu başarmış kişiler olarak birer seçilmiş olabiliriz kendimiz için. Ancak tüm bunları yalnızca kendine saklayabiliyor olmalı insan. Zira normların içinde kalmamız gerektiğini bilirsiniz. Dışına çıktığınızda damgayı yiyiverirsiniz. Bir daha ayakta kalabilmek için önünüze bir şans da çıkmaz, bir fırsat da yakalayamayabilirsiniz bunca damgayla. Ruhunuzun hastalanması, kirli dünyanın size bir armağanı olduğu gibi, peşinden gelen damgalar da son darbeyi vuracak olan idam makinesi. Artık kimsenin gözünde olmaz, yaşadığınız bilgisi kimseye iletilmez olur. Bundan ne kaçabilirsiniz ne de saklanabilir. Yalnızca koşabilirsiniz biraz uzaklaşabilmek için ama bu sadece size biraz zaman kazandırır. Koşup yorulduğunuz ile kalır, koşarken gözünüzden kaçan yaşam çerçevelerini heba etmiş olursunuz. Merak etmeyin ey kutsal yaratık. Ey frontal loba muktedir olmuş hayvan. Ölmek ya da ölmemek işte bütün mesele bu kadar basit. Basit görünüyor öyle değil mi? Elbette öyle, ama tam tersi de mümkün değil mi. Elbette mümkün. İstediğim her basit olguyu karmaşık bir probleme dönüştürebiliyorum. Tamamen keyfime kalmış. En azından öyle görünüyor. Ya da yarısı basit diğer yarısını da işkillendirebilirim istersem. Her şey istememe bağlı. İstersem olacak her şey sırayla olmayı bekliyorlar ama neyin hangi yıldızın kontrolünde olduğunu bilmemin asla imkanı yok. Kainat sonsuz bir kayıt odası değil mi aslında. Dileklerin gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini bu yüzden gökyüzüne bakıp söylemiyorlar mı kralların en ehil büyücüleri. Söylüyorlar doğru. Ama bu kadar bir teknoloji ile sadece kuramsal olarak varsayabiliyoruz böyle bir gerçekliğin var olabileceğini. Bu yüzden kelleleri koltukta gezen en zor işi yapanlar saraylarda, işte bu büyücüler, astrologlar, gök bilimciler ve bugünün bilim insancıklarıdır. Bir gün sonra yanıldıkları anlaşıldığında koca bir ordunun yok olmasından sorumlu tutulabilirler. Bu nedenle de, maaşlarını kendi ceplerinden ödedikleri bir ulakları olmak zorunda hep. Hatta birkaç ajan daha, sağda solda dedikoduları kaçırmadan kendisine yetiştirebilecek ajanlar bulunmalı. Minik çocuklar, avuçlarına sığmayan altın paralarla ödüllendirilir, çocuk krallar vardır bu hafiyelikle on altı yaşında kendine küçük bir ülke kurup kralı olacak kadar zenginleşmiş çocuk ulaklar, çocuk kulaklar. Her yere sığan, lağıma dolaba, uçkurun dolaştığı her çukurda özünü gözüne katan, kulaklarına ana yelken kumaşları ile açtıkları yele, cenovanın da katılmasıyla ağızlarına; konuşacak aktaracak ne kadar bol malzeme toplarlarsa o kadar zenginleşeceklerini daha henüz dünyaya geleli altı-yedi yıl olmuşken anlamayı başardılar. Hayat bu. İyi ki de bir kral var ve düşmanları da hep olacak çok şükür. Ve böylece Pazar piyasa asla değer kaybetmeyecektir. Ne yap et kapağı bir ulaklığa at, kulağını dört aç ve önemli insanların gezdiği kerhaneleri de kumarhaneleri de arşınlamayı bil yoksa bir orduya nefer olacaksın. O zaman sana başka bir ölüş daha işte. Sanki yeterince ölüm yokmuş gibi ait olduğun çağa ait. Bir de geldiğin ekonomik sınıfa ait şüphe yok ki. Sizler bir ülke yönetirken merhametli olacak ve vicdanınızı kaybedecek misiniz peki? Elbette neyi duymak istiyorsam onu söyleyeceğiniz apaçık ortada. Siz en yetenekli büyücüyü bile ipe götürürsünüz. En iyi kumpası neden çocukların kurabildiğini hiç düşündünüz mü? Ben düşündüm enine boyuna. . Çünkü saflıklarına inanır insan. Onlarsa bu aldanışı hemen sezerler. Onların ki saf bir sezgidir çünkü. Dış etkenler ile fazla kirlenmemiş. Yalanın henüz ne kadar tehlikeli bir şey olduğunu anlamıyor ve bilmiyor değillerdir. Bunun önemini tek bir hatada öğrenirler çocuklar ve kullanabilecekleri bir manüplasyonun çıkarlar doğrultusunda nasıl çalışacağını, çalıştırılabilir olduğunu hemencecik anlarlar. Çabuk öğreniyor olmak, hafiyelik ve ulaklık alanlarında onları benzersiz kılar. Bir tek çekince göz ardı edilemez. Çocuklara tam güven olmaz. Onlar sadakatten anlamazlar. Anladıkları şey yiyip içmektir ve sahip olmak. İşte bu yüzden her ulağın peşine başka bir ulak daha takmak zorunluluktur. Kulak çocukların birbirlerinin rakipleri olduklarını onlara hissettirmezseniz, işlerini pek ciddiye almazlar. Çocukların her daim yarışabilecekleri bir akranları olmalıdır. Böylece çarkın sistemine hizmet etmeyi öğrenebilirler. Rekabet olmalı ki işe yarayacak olan en iyiyi seçebilsin egemenler. Evet! Çünkü bu yüzden bir yarıştır hayat ve köleler birer yarış atıdır. Keyfimiz için ölebilirler, hastalanabilirler ve verdiğimiz işin namusu yolunda yaralanabilir, uzuvlarını kaybedebilir, sonsuz bir acının içine dahi hapsolabilirler. Öyle ki ölmek isteyip de ölemedikleri olur. Doğru. Ben de ölmek istedim bir ulak, bir köle gibi çarkların dişlilerinde ezilerek ya da asarak bir ipin ucuna kendimi, yitirdiğimde kendimi, bulmak isteyip bulamadığımda. Ölemediysem eğer geberemediysem bugüne kadar, yazmaktan başka çarem olmayacaktı tüm olan biteni. Olan ile bitenin çaresi yok.
Yeni başlangıçları sonlandıran temiz beyaz sayfaları karalayan mürekkep balıklarını yutan bir balinaymış rüyalarında bana çizdirdiğin gözün sahibi. İşte aynen böyle halkalı ve torbalı olmasını istemiştin. Bir iğne deliği kadardı göz bebeği. Bir iğnenin açtığı küçük bir delikti ömrü kanıma geçiren iksir. Hastalandığımda beni yatırıp dizine başımı okşamış ama bana aldırış etmeden içinden akan nehri ısıtmıştın kendi kendine. Bunlar olmalı mıydı emin değilim. Alabalık çiftliğinde geçirdiğimiz o yaz havuza düşmüş bir balık olmaya niyetlenmiştim. Senden kaçabileceğim kadar uzağa kaçıp bir nehrin doğuşunda yumurtlamaya adadım kendimi. Özünde ve ortasında var olamayan bir küçük cenindim. Varlokların küçümsediği bir ceviz kadardı boyum Nehir akıp durdu. Duraksamaya bile gelmemiştim oysa, akıp serinlemeye yeltendim ama o kadar kaynadı ki dünyam içime girip yaralarını temizlettin bana. İşini gücünü yıldızlara bıraktığını görüyorum şairlerin. Artık uslanma zamanı değil. Bu derece bir deliliğin dönüşü olmuyor, var gücünle delirmeye devam ve etek gerekti. Böylece en üst sınırdan aşacaktı cezasını etekli bir delirme dönerek kendine yabancılaşmayı reddeden. Böylece yaşayan ve yürümekte olan milyarlarca ölüden farklı olarak ilk defa yaşadığını hissedecek ama salgına kurban gitmemek için yapayalnız kalacaktı. Olgunluk döneminin ilk yıllarında herkes gibi o da yeterli ihtişamı bulamadığından kendine ait potansiyelin çok altında hareket etmek gibi yanlış ve yıkıcı bir hisse kapıldı. Onu birinci görmek isteyen kalbini kaptırmış herkes maksimumu talep edip durdular ama buna gerçekten ihtiyacı olduğuna inanması düşmesi anlamına geliyordu. Kimse bunu akıl etmemişti. O ise düşmeseydi öğrenemeyecekti. Düşe kalka bir yerlere gelecekti ama defterde yer kalıp kalmamış olmasıydı önemli olan. Yani sağlığı yeniden başlamasına izin verecek mi? Yalnızlığın zorladığı hüzün onu karanlığa alışıp bitmeksizin devam eden bir uykuya gömüp bırakacak mı yoksa bu karanlığın ışıldayacak bir güvesine dönüşecek miydi? Bu özelliklerde bir güve olması içten bile değil ama bahsedilen bitmeyen karanlığın onu kaplaması daha büyük bir olasılık. Çünkü karanlık yayılmaya daha müsait ve fiziki yöntemleri daha kolay bir olgu. Bu nedenle ona ya da kendime bol bol şans dilemekten başka şansım yok gibi görünüyor.Çünkü olgunluk döneminin dezavantajlarından biri ve belki de en önemlisi donanım ve birikim yeterliyken enerjinin düşüklüğü ve motivasyonun kolay sağlanabilecek yerlerde durmuyor olması. Diğeri ise bu düşük seviyelerde dalgalanan devinimin diğerlerine ve hedef kitleye yeterli çekiciliği sağlayamayacak olması. Tüm bunlar çok da önemli değil. Önemli olan iç sesin sevilebilir olması. Çünkü o zaman işime yarayacak ve bana faydalı olup olmadığını, kolay anlaşılabilir olmasının bir önemi olup olmadığını sorgulamak zorunda kalmayacağım. Yeter ki kelimelerin diziliminden çıkacak bir hikaye bana ne anlamam gerektiğini sezgilerimle hissetmeme neden olsun. Dikte edilmesin hiçbir fayda bana, önemli olanı sezgilerim sayesinde yakalamış olmakta daha büyük bir erinç ve keyif buluyorum. Her pozitif tutumda ve profesyonellikte istikrarlı olmak değil ama vasatın üstünü tutturmak gibi bir olasılık var olabilir mi? Çünkü kendime çok uzun zamandır sorma fırsatı bulamadığım bir ilerlemenin eşiğindeyim ve fırsat yaratabilmiş olmakla ilgilenmemiş olduğum kesin duruyor. Öyle görünüyor ki geçmişle yapılacak bir hesabın tutulacak çeterelerin ve kabı kara bir deftere işleyecek hesapların hiçbir zaman bir ilerlemenin nesnelerinden ögeler olmadığı gerçeğini öğrenmiş olmak, kısıtlı zamanda elime ve geriye kalmış olanlarla bana avantaj sağlıyor. Bu avantajı hiç alışık olmadığım bir biçimde değerlendirmek için harcayacağım bir çaba için gerekli adımları takip edip etmemek konusunda çekincelerim var elbette. Çok fazla anlamlı şey söyleyip eninde sonunda hiçbir şey söylememiş olmayı mı tercih etmeliyim yoksa derinlemesine bir araştırma ve eleme yöntemi kurarak önemli bir şeyler yapmaya mı yeltenmeliyim. Faydalı olmak gibi bir amacım yok benim herhangi bir hedefe. Ancak bunu bir sosyal sorumluluk olarak görüyor olsaydım eğer fayda sağlamaya ihtiyaç duyabilirdim ancak. Ama hayır! Ne şimdi ne sonra ne de daha evvelce istemedim dostça yanaşıp sinsice gözlerimi ceplerine diktiğim bir hayran kitlemin olduğunu düşünüyorum da. Bu beni samimiyetle tiksindiriyor. Bir mide bulantısıyla ve kanımın buz kesmesiyle sendrom üreten bir hastalığa kapılıyorum bunu düşündükçe. Düşünsenize tüm o zavallılara yukarıdan bakıp aşağılarken bir yandan halka ilişkiler adına yürüttüğün bir iki yüzlülük krizi.
Eskiye dönüp sönmek isteyenlerdeniz. Fenerimizi söndürebileceğimiz bir aydınlık bahşedilmesiydi önemli olan. Aydınlığı bir kurtarıcının sağlayacağına inananlar. Bizi kendine yapıştıracak kuvvetli bir içerikle saldırmasıydı beklediğimiz. Karşılandı da. Ama bir süre sonra zaman geçip de bazı şeyler gerçekleştiğinde ihtiyacın bir insan olması hayal kırıklığı yarattı. Potansiyel bir geleceği ben hiç aramadım. Herkes bunun peşindeydi. Bir statükoydu bu. Bunun içine hapsolmadım ama sudan çıkmış balığa döndüm kabul edene kadar. Yerimde duramadım hiç. Böyle bir baba yiğit olamadım. Bu nedenle de utanca gömüldükçe de gömüldüm. Utanacak yerim kalmadı ve bu nedenle var gücümle delirmeye ve kendimi açık yüreklilikle utanca boğmaya devam ettim. Ta ki yok olana dek. Anlayamadım zamanında. “Nasıl olsa akıl sağlığından yoksun biri olduğu apaçık ortada” bunu kanıtlayabilirler de. Deliye vurmak ve kim vurduya götürmek kadar vicdansızca bir şey daha olamaz. Tüm bunlardan vazgeçtim çünkü sevdamın bir krize dönüştürülmesine müsaade edemezdim daha fazla. Karanlığına yaktığım ışığın beni bir çıkış bulmam konusunda umutlandırdığı doğruydu. Bu doğruya tutunamazdım. Çünkü umudun bir doğrultusu yok ve gideceği yön belli değil. İyiysem mükafatlar alacağıma inandım. İnandığım olacak mı diye düşünmeye gerek kalmayacaktı böylece. İnsan bir şeylere inanmaya görsün. İnandığımız her şey büyük bir gizem içinde vizyonumuza dönüşüyor. Bu illüzyonu yaratan da biziz yok eden de. Acının bize sunduğu inleme geleneği zikre, oradan da süslü bir ritüele doğru evriliyor. Bu illüzyona her gün eklenen yeni kelimeler, etrafımızdaki biyolojik serpintilerin ağızlarına onlar farkına varmadan yerleşiyor. Bizler bu yeni kelimeleri duyduğumuzda ancak bir ilerlemenin eşiğinde olduğumuzu anlayabiliyoruz. Dışa yansıması pek lüzumsuz bir gizli mutluluk peydahlanıyor içimizde. Yeni tanımlamalar için kullanılan yeni kelimeler ince bir zekanın keskinliğini bir ışığın hüzmesine çevirerek aydınlatıyor karanlığı. Bir fener değil yeni bir tanıma uygun gökyüzünden inmiş faydalı bir virüs. Bağışıklığımı güçlendiriyor, yeryüzünü alanı yapmış Lucifere karşı edindiğim donanımı güncellemiş oluyor böylece. Bu yenilikleri vicdan sahiplerinden duyuyor olmanın ayrı bir güzelliği var. Medeniyet kurallara ve geleneklere tabi değil. Aklın vicdanla doğru orantıda kesişmesi ancak medeni bir ilerlemenin kanıtı sayılabilir. Bu var olup da sonraları olmaktan vazgeçmiş akıllı bir yazılıma benzeyen zamanın yayılarak ilerleyen dalgalarının içine bizi ve beni katmaktan özenle uzak duruyor zaman. Yeterince ilerlemenin sonunda beliren bir ölümsüzlüğe duyulan inanç, pek de boşa bir inançmış gibi durmuyor, matematiksel anlatımının yanılsaması kadar da doğrulanabilir durumda aynı zamanda. Kendi aşkımın peşinden gitmekten ve bu inattan hiçbir şey vazgeçiremedi beni. Senelerin akışı vazgeçirir mi bilemem ama bunu hiç istemediğim apaçık ortada. Her günün birbirinden farklı bir içsel duru ortaya koyduğunu anlıyorum. Bir gün gelecek ve ben bu inattan vazgeçeceğim. Yaşamak istediğim şeyin inadından ve ancak ölmüş olacağım böylece. Ölmeden vazgeçmeyeceğimi anlıyorum. Ölüler diyarında da peşinden gidecek başka bir inada kapılacağım sanırım. İnsan neyle mi yaşar. Bir inatla yaşar ila ki. Dans edebileceği bir pisti arayarak geçer ömür böylece. Sonra da ölenlerin dansı peydahlanır. Ömre düşkünlüğün tanımı ölüme düşkünlüğe olan ve bu düşkünlüğün peşinden giden vazgeçilmez bir gayretin kanıtından başka hiçbir şey değil. Bir var oluş ve yok oluş krizi. Bir açık havanın getireceği ay ile aydınlık bir gece ve gecenin beklenen sabahı. Bu beklenti ne kadar yoğunsa sabahta bu kadar yoğun oluyor. Böylece yaşanacak olan günün içimize serptiği sudan yokluk yokuşa sürmeden ikna edebilir bir aileyi. Meleklerin dili olmadığını bilip de onlardan talep edilen aşkların eninde sonunda getireceği bir bitmeyen hüzün olacağını anlayarak yaşamaktansa. Ruhların ve ruhsallığın dünyasından devşirmesi kolay bir dengeyi ömre gömmeden bir delikli siyah deriyi üstümüze giydirmek işimizi kolaylaştırabilir mi. Ne kadar kolaylaşırsa o kadar yaşanabilir olmuyor hayatlarımız. Bir yokuş arıyor insan kendine. Çıkabileceği bir zorluk. Ve keyifli bir hızla düşebileceği bir uçurum. Dikenli bir patika, kendini kanatacağı sık bir ısırgan ormanı. Her farklı günün içine doğuracağı kaba boşluk düşkünlüğün bahşedeceği bir yoksunluk kalabalığı. Başın sevgi dolu bir göğse yaslandığı anın bir kokusu olduğunu herkes bilmiyor. Kör ama uyanık bir ermiş ancak duyabilir bu gizemin rahiyasını. O zamanlar hoş rahiyalarla donatmamıştım ağzımı. Buna ihtiyacım olacağını düşünmemiştim hiç. Bir gösteri ve kendimi pazarlayabileceğim bir düzen olduğunu anlamış ama anlamazlıktan gelmiştim. Ta ki kaybedene kadar. Sonraları meğerse ihtiyacım hatta tek ihtiyacım buymuş benim. Modern hayatın kurulmasına vesile olacak tek şey buymuş. Kendimi kanıtlayıp birinci olacağım bir önemli yarış. Hayatta kalmak bana neleri getirdi diye baktığımda ardımda onlarca ölüm var. Zedelenmiş bir herkes, yıpranmış, dağılmış, giderek çürüyen bir zamana ait bedenler. İçi boşalmış ve boşalmaya hızla devam eden her şey. Şeylerin şekilsiz krallığı. Boşluğun verimli sessizliği sadece. Sade ve karanlık bir çiçeklenmenin zehri, diğerleri için bir hasta bakıcı olmaya çalışmak. Hastalanacak, yolda yaralanıp kan kaybından ölmeyecek, ölmedikçe de büyüyüp duracaktık. Büyülenecek yaşamın renklerinden birer petek örecektik kabuğumuza sığdırmak için sığırcıkları. Serçelerden esinlenip kuytuya çöken sihirli bir hırsızın baş döndürücü ilacını ciğerlerimize çekerek kaybolup gidecektik, dünyanın topraklarına bedenimizi aşılayıp cesetlerimizden fışkıracak çiçeklere böcekleri çekecek, kuruyan ada kışlarında hasretimizi kara mermerden mezarlara götürecektik. İstanbul’ u izleyen mezarlara gömülmek isteyecektik. Heykelimiz aşiyandan denize girecek. Birliktelik mihengimiz karadan denize gömülürken ardından yalnızca izleyip kara kalemlerle resmedecektik ayrılığımızı, ayrıksılığımızı. Birbirimizin yüzüne bakamayacak hale gelip çekip gideceğimizi bile bile birbirimize söylemekten çekindik. Bu çekinmenin sebebini şimdi anlıyorum ancak. Yavaş yavaş yok olmak istiyoruz birdenbire değil. Oysa bu acıya hemen ilk hissettiğimizde son vermemiz gerekmez mi. Yapamıyoruz çünkü birbirimizi yaşamaya bağımlıyız. Bu tüketici şeyi sona erdirmek ruhumuzu da kurtarır sanmıştık ama bunu zamanlıca beceremedik ve ömrümüz uzadı.Şimdi bulutlanıyor manzaram. Geri dönüyor içine saklanmış yırtıcı kuşlar. Karartılar büyüyor bu sahil kasabasında. Her köşe başında bir tuzak açıyor kollarını sarılıp boğmayı denemek için gelen gidenleri. Korkunun alıp götüreceği inançsızları yeni tanıyor merhametli tanrısı buraların. Her bir günahkarla tek tek muhatap olan bir yazmanın kalemine konuyor kuzgun işte. Plak dönüyor köhne evimin çatısında. Debussy dinliyorum biraz sevecenlik dolsun içime diye. Yağmur vurmaya başlıyor incecik camıma. Kin bu kadar yerleşmesin diye ne de uğraşmıştım. Ama umursamıyorum artık bize yapılanları. Öfkeden örülmüş yüce dağlarım yok. Yalnızca kabullendim kötülüğü. Var olduğundan haberim yoktu daha önce böylesine derince düşünülüp planlanan bir yıpratma ideolojisinin. Korku burnu burası işte. Bu geleceği geçmişi yok eden talanın sahiplerini affetmek bana düşmüyor. Ben inandıklarıma sadığım. Yalnızca inandığım değiştirebilir aldanışlarımı. Bu sert yağmur da silemez ancak kabartır gerçeğimi. Yeni filizler yetişmekle de kalmaz göğsümdeki toprakta. Diktiğim fidanlar meyveye dönerler ancak ve pazara düşer meyvelerim benim. Yağdırdığın bereket sele oradan da felakete döner ve telef olan köyler sonra da bu kapkara denize dökülür. Kökleri toplar kurutur yakar ve seyre dalarız biz de. O ağacın bu kökü işte bizi ısıtacak olan. Sarıp sarmalayacak olan ateşi ancak sokaklarımızı aydınlatacak. Kuytuya çöken serçe esintisi hırsızların bizi boğmaya yeltenen ellerinin parmaklarını bir bir yakmak için de işimize yarayacak. Ne dostlarım yaralandı, gelip geçerlerken bu sokakların kuytularından. Sinen ne kara isler oldu ateşe yaklaşmadan da yakabileceğimizi öğrenene kadar yüzümüze. Yandık kavrulduk sonra savruldu küllerimiz toprağa. Benimle onu birbirimize bağlayıp bir arada yaktılar. Yanmadık bir orman gibi ama eridik uzaktan, suyumuz sellere oradan da yakılmış bu ormana erişti.
İşte böyle dönülmeyecek olan bir karanlık bu. Geri dönüşü olmayan. Beklediğimiz gibi bir sükut u hayal. Adı her olgunun üzerine yapışıyor bu karanlığın. Başka çerçeveler alıyorum önüme, iç içe geçiyor giderek ve eskiyerek. Ölüme geleceğini bile bile vazgeçiriyor beni hayatım. Başka bir yükseklikti benim atlamak istediğim. Bir gün gelmeyecek oluşumdu, vazgeçtiğim beni kapıya koyduğum ben. Şimdi o diyardan bu cihete akın edeceğim bir ruhu gizlemekten çekinmiyorum artık. Yüzüm de var olup tutamıyor bu hikayenin hiçbir yerinde. Benim için geride kalanların belalarını yükleniyorum üst üste işte. Böylelikle beklediğimiz gibi karanlık her şey. Koroya seslenen satirler yollarını almakta gecikmezler. Satir ordusu saldıran hasretimin bentlerine. Kalemim kalemdir ama bir savunma değil kalemimin eylemi benim. Bir kaytarış inşa etmiyorum ben. Yazamasa çıldıracak bir kalemden değil kurulan ikonografim, şiirim ve pastellerim değil bu senfoniyi icra eden sesli harflerim. Bir işliğin halefidir bu ustalar. Reçine sentetik oldu olalı üretebildiğimiz kadar çok çocuk parkı üretmedik mi bahçemize dadanan kuzgunlara. Ürettik elbette, gözlerine Ulisler büyüdü yana döne kargaların kalplerinde ve kuzgunlaştılar grilerini kaybederek. Para ettiler. Serilerek serpilerek büyüyecek büyüyecekti eşrafın evlatları, büyüsünler istedikleri gibi ama bundan bize ne. Bizi zaten kimsesiz bıraktı bizim halkımız. Bir coğrafya almadı bizi içine ve evladından saymadı. Genç şehitler yalnızca bir halkın gerçek evlatları. Onlar için ölemediğimize ölümümüzün geldiği güne kadar utanacak ve yalnızca bohemlikle yadırganıp ayıplanmakla da kalmadık. Onları, olanları kalanların kalabalığını söktürerek kustu derimiz renginin dışına. Ancak ve yavaş yavaş ikna turları atıp kendine taraftar bulan bu mahalle çiğlerinden biri de olacak halimiz yoktu ki. Yalnız bırakın bizi bizi sevenler. Aşkınızın nedeni de hedefi de biz olmak istemiyoruz. Sizce sevilmek de en son isteğimiz. En son isteğimiz bu. Bunu ancak şimdi söylemiyorum. Daha önce de söyledim ama dinleyen olmadı.
Besbelli sağlam bir direngiydi sevgi. Boraları gözlerde sallanmadı gerçekten. Direndi ve göğüs gerdi mahşerin ucuna dek. Bir sırdan örülmüş sırça bir köşkün içinde sandık odasında gömülüydü kabusa dönen o yaşamı bu iki kişinin. Çürük bilinç, vicdana doğuştan sahip ama yokluğun içinden çıkıp bir zenginliğe koşarken tırnaklarının arasına dolan hırs çamurundan körleşmiş ve sağır bir taşa dönüştü sonra ve doğuştan sahip olunamayacak iki varoluşun kurduğu evin sıcaklığına bir büyük haset semirdi reflekse dönüşerek. Gizlenip sırlanabileceği kadar sırlandı sunağın üzerine en türlü çiçekleri bırakarak ama sonunda nefesinin kokusundan belirdi planladığı kötülük büyücünün. Uzun süren bir savaştı bu ve geride ölü yaralı yıpranmış kan içinde yüzen, delik deşik manzaralar bıraktı arkasında. Korkutucu, yıldırıcı, bezdiriciydi. Ama bu çekim büyülüydü, doğanın üstünde duran bir tanrı gibiydi kainata notalar salıp var ettiği müziğin tonlarına doğumuyla en yakın olanlarında yanında olacağı besbelliydi. Sevgi gibi, mahşerin ucuna dek dayanacağı belliydi onların. Birer sofist olmalarını bekliyordu tanrı sevenlerden: haktan dost olurdu kuldan değil. Kuldu bu elbette aldatacaktı, kandıracak ve affetmeyecekti. Ama bir kula duyulan sevgi, sonsuz her şeye ve zamana direnen, yaraları kapayan emekle ve yılmaz bir çabayla çalışıp peşinden gidildiğinde o zaman tanrı bu sevginin kendine ya da güzeller güzeli bir kula duyulmasının arasında tercih yapmayacak bir tanrıydı. Tanrı sevgiyi kıskanır mı hiç. Onu yüceltir. Bir kulu sevmek tanrıyı sevmekti zaten. Buydu o sevdalıyı cennetlik yapan şey işte. Her yarayı iyileştirebilecek bir sevgiye sahip olan kullara açıktı tüm ilahi kapılar, cennetler. Temiz bir özden, hırsla kör olmuş, sonu gelmeyen şehvetten uzak, sevişmeyi ibadeti ve sevgiliyi kutsalına çevirmiş vicdanlı bir kuldan başka bir şey beklemeyen bir adaleti vardı tanrının. Bu nedenle de kainatın doğası bir şanstan daha fazlasını tanıdı şanslı doğanlara. Ama sadece şanslı doğanlara. Diğerleriyse, ötekiler karanlığa ıssızlığa çöküp hırsızlık yapmak zorunda kalacaktı yalnızca karınlarını doyurabilmek için. Sokakta yaşadıklarından yaşayabilecekleri tek sevişme bir sertliğin bastırılması için kullanılmaktan öteye gitmeyecekti, farklıydı onların tanrısı. Ve onların günahları arasında vurup almak yoktu. Güçsüzü ezmek yoktu. Paylaşmak değildi o tanrının öğütleyeceği. Babana bile güvenmeydi alınan en değerli öğüt.
Başkalarının değil yalnızca benim karanlığım. Başkalarının karanlığında bulamıyorum ben yolumu. Yalnızca kendi karanlığımda bulabiliyorum. Bir seçkinciliktir karanlık. Seçilmiş karanlıktır benim karanlığım karanlığı karanlık yapan. Sessiz ve puslu bir karanlık bu. İçinde yayılmıyor bağıran benin ses dalgası. Bağırsam da sesimi yutan karanlığım. Boşuna bir karanlık değil bu. Sessiz olup görünmeyim diye üzerime çökmüş bir karanlık. Yavaş yavaş çağırdığım ölüme ithaf ettiğim karanlığım. Birlikteyken ancak gür çıkardı karamın sesi benim şimdi bensiz sadece susuyor. Konuşsa da bensiz bir karanlık yutuyor cümlesini. Cümlesini gömdüğüm bu karanlık. Topunu ateşe bıraktığım aydınlatamayan bu yanışların hiç biri birbirinden daha karanlık olmadı. Sürekli söyleyen anlamsız bir boşluk bu çağ. Dağ gibi bir yücelik ve içine içine çökerek iyice büyüyen bir çocuk çokluk. Çok büyük karanlığın ortasında bile değil hiçler. Piç oldu işte sabahım bu zurnanın sesiyle sonunda doğan bir sırıtan güneşti yakan bu dünyayı. Kavura kavura geldiğim yerdi. Güneş görsün yeter ama mezbelelik de olsun ucundan yanan, tutuşan, vurularak gömülen serpintinin kumsalı yerleri bir kere daha ayırdı, boylam ve enlemlere açtım yüzümün orta yerinde sıfatıma gömülü bir hokka karakter arıyordu gözlerin. Eşsiz, yuvasız, özgür gözlerin. Giydiklerim ucuz upucuz şeyler oldu. Aradığım aydınlığı karanlığa yeğlemedim işte. Seni çok sevdim ama tercihim karanlıktı. Tütün rahiyası sarıyor şimdi dudaklarımı benim. Benden çok uzakta yaşadıklarının bir listesi de geçti elime. Askeriye demirbaşı asker ranzasında yanlış kaynaktan kopan o demirdi kör eden korkunç yalnızlığının pornografisi. Yalanların patolojisinden doğan zor bir liste. Eşsiz ama rengin kör olanı makbul ne yazık. Üstelenen, üste çıkıp yükselten sözlerin dara düşüp sonunda vardığı dipten yoksun kuyu. Koyultulan bebeklerimizin hınçlana hıçkıra ağlayan, köklerinden edilmeleri kıldı bizi eşsiz. Ancak ve şimdi. Doğurganlıktan yana sorunsuz ama tercihen doymamayı isteyen, genç kalıp ölmemeyi, ölümsüz olmayı, yeniden doğduğuma tanık olamayacağımı bildiğim kayıt dışı doğumları kelimelerimin. Yazıldığı karanlığın kitabına has kokulu bebeklerim benim. Doyurucu karanlığım benim yoğun ve isli. Sessiz ve boğuk dibine kendi yetmeyen, dibine açıldıkça kararan boşluğum benim. Karaltılı sessizlerin izlerine sessiz puslar katan ısım. Yok olan isimlerin kinsizleşeceklerini bilemedi bu haritaya sınır çizen beylerin korkunç koroları. Issızlık eklenen işlek bir caddeye bakıyordu o koronun odasından kara kara yükselen sessizliğin şaşası. İşte geldim dedim karanlığım karam. Barbarlığın iğdiş edilmiş olmasından da korkuyordum karanlığım. Yazıla yazıla kara çalan ıssız içim. Ezbere yetkin, kilitli, ebediyen edebi olmaya yeminli bensiz olabilir misin? Ben istemesem, ben sevmesem morara morara kap kara olmuş dudağını kırmızıyla karalayan ben olmasam kim sever bu karanlığı bu kadar büyüye maruz kalmış gençliğimize rağmen kim buğularıyla tüte tüte sıcaklanan kara sevgimin sıcağına gömülmeye benden başka kim razı edebilir o karanlığımı, tek ailemi bana ait olan. Aidiyet kusan güllerin açıkça alçalmalarından utanacağı yerde duymazlıktan gelinen o kin birikintisinde gün gelir boğulur tüm boğanlar aydınlığı. Karanlığa tercih edenler ezilir, çiğ tohumlarını salamadan ayrılmaları sağlanır yeryüzünden giden ve bir daha gelmeyecek olan kara alemin. Ama karadır karanlığımı karanlık yapan. Yağlı karadır ve isli pusludur karaların en karası karadan doğma bir adadır ya da bordadan aşağı okyanusa inip çalkaradır da aynı ahir zamanda hem kana kana karadır hem kanayan hiç durmadan doğa doğa gelenlerin kalıntılarından da kalındır izi. Isıdır benim karanlığım, sonsuz buz gibi bir ısıdır. Bebeklerim kızdır, kızdırır oğlan olan oğlan doğan bebeleri. Kara balondan bu iskeleye bağladığım uçan balıktır oltamın kara kancasına takılan bu balon balık. Burcumun göklerinden inen talihsiz bir doğum tarihi. Haritama çizilmiş karelerin karalarında çoktan ölmem gerekmez miydi benim. Gerekirdi elbette. Ama kaderim bu benim alın yazım.